The End starts with a grim tale from the final seconds of the war. With allied troops at the gates, Robert Limpert, a young theology student from Ansbach, tries to hinder Wehrmacht efforts to defend the town by cutting the phone wires from the commandant's base. He is immediately sentenced to death by a kangaroo court. The crowd that watches makes no effort to help him even when he manages momentarily to run off. Five hours later, his body is removed by American soldiers. The end of the Third Reich presents an enduring historical enigma. How can we explain the extraordinary cohesion of German society right up to the bitter end – the lack of rebellion or mutiny, the relatively low levels of desertion from the ranks of the army, and the tenacious hold of the National Socialist state over the lives of ordinary people until, very suddenly, it was all over? The most obvious explanation – that people really did believe in Him (a phrase from the reich brilliantly analysed at the time by Victor Klemperer) – raises a second puzzle: why, if German society remained basically Nazified, was there so little resistance to foreign occupation after "liberation"? These two riddles continue to preoccupy historians, and now Ian Kershaw, the doyen of English scholars of the Third Reich, seeks the answers. Advertisement Fundamental in his view were the structural shifts in the regime's internal balance of power that followed the failed assassination attempt against Hitler in July 1944. That failure proved critical for several reasons. First, it placed a premium on obedience within the army and made it impossible for those generals who argued that the war was lost to gain a hearing. Power shifted initially into the hands of a triumvirate of paladins – Himmler, the head of the police and SS and the chief architect of the apparatus of terror; Goebbels, in charge of Berlin and of nationwide propaganda and one of the enduring radicals of the regime; and the sinister figure of Martin Bormann, Hitler's gatekeeper and the architect of the party's return to real power. Sign up for Bookmarks: discover new books in our weekly email Read more Himmler brought the terror that had ravaged eastern Europe back into the reich. Goebbels used the advance of the Red Army in particular and the overall deterioration in the reich's position in general to terrify the population. And Bormann made sure that German towns and villages were run by men "of the first hour" – the party bosses at whom educated types had scoffed for many years but whose unconstrained outlook and deep devotion to the Führer met the needs of the moment. None of these three men sought absolute power in his own right; all enjoyed their ascendancy on the basis of their close ties with the Führer, whose "charismatic authority", here as in Kershaw's biography of him, remains the cement holding the entire edifice together. The regime's ever more draconian treatment of its own population is never in doubt. Kershaw cites staggering statistics showing, for instance, that German courts martial resulted in the execution of some 20,000 German soldiers, an astonishing figure when set either against the numbers the British (40) or the French (103) shot, or indeed that the Germans had executed in the first world war (48). The civilian toll was probably even worse. At the same time, Kershaw, whose earliest work on Nazi Germany made pioneering contributions to the study of popular opinion, insists that the German people were not simply terrorised into obedience. Terror alone cannot explain the almost bizarre efficiency of German civil servants, worrying about cleaning bins and foreign bursaries right up until the 11th hour, or – more impressively – organising an exemplary relief effort for Dresden in the aftermath of the February bombings. Still less can it explain the evidence from a range of sources – letters, diaries, eavesdropped conversations of captured soldiers – that shows the degree of support for Hitler up to the last month of the war. For the troops fighting in the east against the Red Army, the explanation is not hard to find: sheer fear and the desire for self-preservation, especially once Goebbels had made sure to publicise the atrocities committed by Soviet troops in one of the first east Prussian villages they occupied. But for the western front, and for the populations living in the Rhineland, fear of Bolshevism was not a motivating factor. Nor really was the allied policy of unconditional surrender. German generals dithered over when to surrender in Italy, for example, because they were simply not sure whether their troops would follow them or string them up for treachery to the Führer. The narrative approach adopted by Kershaw makes for readability, but it does not, it must be said, make it easy for him – or the reader – to disentangle the various elements of the "mentalities" he traces and to work out which mattered and how. It is helpful to be reminded that there was, right to the end, a surprising range of mentalities and outlooks, but that only makes it harder to know what weight to attach to each of them, especially as the regime ratcheted up the terror in the final weeks and months. Nevertheless, a few things stand out. One is the importance of the memory of 1918. An officer held by the British remarked in the spring of 1945 on the contrast between the two endings. "In 1918 we experienced more open revolutionary tendencies … As the end drew near, the men were already behaving in a very insolent fashion. They don't do that now." Hitler's determination to mould a society that would not fragment under the pressure of total war had paid off, and terrorisation was only one reason for his success. Another was that National Socialism had endlessly asserted the values of a classless national community, and by intensifying the Nazification of the army with the appointment of political commissars, the regime had made that the key embodiment of the new Germany. German generals were not nearly as anti-Nazi as they liked to claim after the war. And as in Britain, the idea that the war had levelled social difference was an enormously popular one that helped to foster a spirit of collective sacrifice. The third factor was faith in Hitler himself. There was huge relief that the plot against him had failed, and a widespread sense that his leadership was the difference between life and death for Germany. In short, he had succeeded in spreading the view that the survival of the nation and the survival of the National Socialist regime were one and the same. Popular unease at the crimes Germany had committed and at the likely consequences bolstered this view, but did not explain it. One of the striking features of the end-game is how little mileage there seems to have been in the idea of National Socialism without Hitler; a few of the more politically obtuse Nazis toyed with the idea in the late spring of 1945, and a few even less successful extremists tried out the idea under Adenauer in the 1950s. But to all intents and purposes, National Socialism died with the Führer, and not even the fact that polls showed surprising support for the idea well into the time of the Korean war could bring it back. Some young Germans took the notion of loyalty to the reich so far as to agree to act as Nazi partisans, and they organised a spate of killings of German "collaborators" with the allies in the Rhineland in the spring of 1945. But the threat from pro-Nazi Werwolves quickly vanished; most of them got bored holing up in shepherds' huts in the Black Forest or the Austrian Alps and made for the warmth of home in a matter of days or weeks. Kershaw's account gives a vivid impression of a world closing in on itself as the borders shrank, armies pressed in from all sides and some of the Nazis' deepest prejudices surfaced: if foreigners were untrustworthy, this was then the moment – abandoned by all so-called allies – when the Germans could prove their mettle. By the same token, it was also the moment for maximum vigilance within Germany itself, now teeming with millions of alienated and resentful foreign labourers. If Germans were capable of being melded into a single cohesive entity, this was their moment to prove it, and all those Germans such as Robert Limpert who challenged this achievement would have to be eradicated. Nazi logic fed on itself and the victims piled up. "Germany awake!" had been the title of one of the Nazis' favourite songs. But the spring of 1945 brought an awakening of a different and more enduring kind. Mark Mazower's No Enchanted Palace: The End of Empire and the Ideological Origins of the United Nations is published by Princeton University Press. Since you’re here… … we have a small favour to ask. More people, like you, are reading and supporting the Guardian’s independent, investigative journalism than ever before. And unlike many news organisations, we made the choice to keep our reporting open for all, regardless of where they live or what they can afford to pay. The Guardian will engage with the most critical issues of our time – from the escalating climate catastrophe to widespread inequality to the influence of big tech on our lives. At a time when factual information is a necessity, we believe that each of us, around the world, deserves access to accurate reporting with integrity at its heart. Our editorial independence means we set our own agenda and voice our own opinions. Guardian journalism is free from commercial and political bias and not influenced by billionaire owners or shareholders. This means we can give a voice to those less heard, explore where others turn away, and rigorously challenge those in power. We hope you will consider supporting us today. We need your support to keep delivering quality journalism that’s open and independent. Every reader contribution, however big or small, is so valuable. Support The Guardian from as little as €1 – and it only takes a minute. Thank you. Support The Guardian Accepted payment methods: Visa, Mastercard, American Express and Paypal Topics History books Ian Kershaw Adolf Hitler reviews

The End begint met een grimmig verhaal uit de laatste seconden van de oorlog. Met geallieerde troepen aan de poorten probeert Robert Limpert, een jonge theologiestudent uit Ansbach, de inspanningen van Wehrmacht om de stad te verdedigen te belemmeren door de telefoondraden van de basis van de commandant af te snijden. Hij wordt onmiddellijk ter dood veroordeeld door een kangoeroe-rechtbank. De menigte die toekijkt doet geen moeite om hem te helpen, zelfs als hij er even in slaagt weg te rennen. Vijf uur later wordt zijn lichaam verwijderd door Amerikaanse soldaten. Het einde van het Derde Rijk presenteert een blijvend historisch raadsel. Hoe kunnen we de buitengewone samenhang van de Duitse samenleving tot het bittere einde verklaren - het gebrek aan rebellie of muiterij, de relatief lage niveaus van desertie uit de gelederen van het leger en de vasthoudendheid van de nationaal-socialistische staat gedurende de levens van gewone mensen totdat, heel plotseling, het allemaal voorbij was? De meest voor de hand liggende verklaring - dat mensen echt in Hem geloofden (een uitdrukking uit het rijk die destijds briljant werd geanalyseerd door Victor Klemperer) - roept een tweede puzzel op: waarom, als de Duitse samenleving in wezen Nazified bleef, was er zo weinig weerstand tegen buitenlandse bezetting na "bevrijding"? Deze twee raadsels houden historici nog steeds bezig, en nu zoekt Ian Kershaw, de doyen van Engelse geleerden van het Derde Rijk, de antwoorden.Advertentie Fundamenteel in zijn visie waren de structurele verschuivingen in het interne machtsevenwicht van het regime na de mislukte moordaanslag op Hitler in juli 1944. Dat falen bleek om verschillende redenen van cruciaal belang. Ten eerste plaatste het een premie voor gehoorzaamheid in het leger en maakte het het onmogelijk voor die generaals die voerden dat de oorlog verloren was om een ​​hoorzitting te krijgen. De macht verschoof aanvankelijk in handen van een driemanschap van paladijnen - Himmler, het hoofd van de politie en de SS en de hoofdarchitect van het terreurapparaat; Goebbels, belast met Berlijn en met landelijke propaganda en een van de blijvende radicalen van het regime; en de sinistere figuur van Martin Bormann, de poortwachter van Hitler en de architect van de terugkeer van de partij naar echte macht. Meld u aan voor bladwijzers: ontdek nieuwe boeken in onze wekelijkse e-mail Lees verder Himmler bracht de terreur die Oost-Europa had verwoest terug in het rijk. Goebbels gebruikte met name de opmars van het Rode Leger en de algehele verslechtering van de positie van het Reich in het algemeen om de bevolking angst aan te jagen. En Bormann zorgde ervoor dat Duitse steden en dorpen werden gerund door mannen "van het eerste uur" - de partijbazen bij wie geschoolde types jarenlang hadden bespot, maar wier onbeperkte vooruitzichten en diepe toewijding aan de Führer voldeden aan de behoeften van het moment.Geen van deze drie mannen zocht zelf naar absolute macht; allen genoten van hun overwicht op basis van hun nauwe banden met de Führer, wiens "charismatische autoriteit", zoals hier in Kershaws biografie van hem, het cement blijft dat het hele bouwwerk bij elkaar houdt. De steeds draconischere behandeling van het regime door de eigen bevolking staat nooit in twijfel. Kershaw citeert duizelingwekkende statistieken die bijvoorbeeld aantonen dat Duitse krijgsraden resulteerden in de executie van ongeveer 20.000 Duitse soldaten, een verbazingwekkend cijfer wanneer afgezet tegen de cijfers van de Britten (40) of de Fransen (103), of zelfs dat de Duitsers had geëxecuteerd in de Eerste Wereldoorlog (48). De civiele tol was waarschijnlijk nog erger. Tegelijkertijd houdt Kershaw, wiens vroegste werk aan nazi-Duitsland baanbrekende bijdragen leverde aan de studie van de publieke opinie, erop dat het Duitse volk niet eenvoudigweg tot gehoorzaamheid werd geterroriseerd. Terreur alleen kan de bijna bizarre efficiëntie van Duitse ambtenaren niet verklaren, zich zorgen maken over het schoonmaken van vuilnisbakken en buitenlandse beurzen tot het 11e uur, of - indrukwekkender - een voorbeeldige hulpactie voor Dresden organiseren in de nasleep van de bomaanslagen in februari. Nog minder kan het het bewijsmateriaal uit verschillende bronnen verklaren - brieven, dagboeken, afgeluisterde gesprekken van gevangengenomen soldaten - die de mate van steun voor Hitler tot de laatste maand van de oorlog laten zien.Voor de troepen die in het oosten tegen het Rode Leger vechten, is de verklaring niet moeilijk te vinden: pure angst en het verlangen naar zelfbehoud, vooral nadat Goebbels ervoor had gezorgd dat de wreedheden door Sovjet-troepen in een van het eerste oosten werden geopenbaard Pruisische dorpen die ze bezetten. Maar voor het westfront en voor de bevolking in het Rijnland was angst voor het bolsjewisme geen motiverende factor. Evenmin was het geallieerde beleid van onvoorwaardelijke overgave. Duitse generaals dachten bijvoorbeeld over wanneer ze zich moesten overgeven in Italië, omdat ze gewoon niet zeker waren of hun troepen hen zouden volgen of hen zouden vastbinden voor verraad aan de Führer. De verhalende benadering van Kershaw zorgt voor leesbaarheid, maar het moet niet gezegd worden dat het voor hem - of de lezer - niet gemakkelijk is om de verschillende elementen van de 'mentaliteiten' die hij opspoort te ontwarren en uit te zoeken welke ertoe deed en hoe . Het is nuttig om eraan te worden herinnerd dat er tot het einde een verrassend scala aan mentaliteiten en opvattingen was, maar dat maakt het alleen moeilijker om te weten welk gewicht aan elk van hen moet worden gehecht, vooral omdat het regime de terreur in de hand heeft gewerkt laatste weken en maanden. Toch vallen er een paar dingen op. Een daarvan is het belang van de herinnering aan 1918. Een officier van de Britten merkte in het voorjaar van 1945 op over het contrast tussen de twee eindes."In 1918 hadden we meer open revolutionaire neigingen ... Toen het einde naderde, gedroegen de mannen zich al op een zeer onbeschaamde manier. Dat doen ze nu niet." Hitler's vastberadenheid om een ​​samenleving te vormen die niet zou versnipperen onder de druk van totale oorlog had zijn vruchten afgeworpen, en terrorisme was slechts één reden voor zijn succes. Een andere was dat het nationaal-socialisme eindeloos de waarden van een klasseloze nationale gemeenschap had beweerd, en door de nazificatie van het leger te intensiveren met de benoeming van politieke commissarissen, had het regime dat tot de belangrijkste belichaming van het nieuwe Duitsland gemaakt. Duitse generaals waren lang niet zo anti-nazi als ze na de oorlog graag beweerden. En net als in Groot-Brittannië was het idee dat de oorlog het sociale verschil had geëgaliseerd enorm populair en hielp het om een ​​geest van collectieve opoffering te bevorderen. De derde factor was het geloof in Hitler zelf. Er was een enorme opluchting dat de samenzwering tegen hem had gefaald, en een wijdverbreid gevoel dat zijn leiderschap het verschil was tussen leven en dood voor Duitsland. Kortom, hij was erin geslaagd de opvatting te verspreiden dat het voortbestaan ​​van de natie en het voortbestaan ​​van het nationaal-socialistische regime een en hetzelfde waren. Populair onbehagen over de misdaden die Duitsland had gepleegd en de waarschijnlijke gevolgen ervan ondersteunden dit standpunt, maar legden het niet uit.Een van de opvallende kenmerken van het eindspel is hoe weinig kilometers er in het idee van nationaalsocialisme zonder Hitler lijken te zijn geweest; een paar van de meer politiek stompe nazi's speelden met het idee in het late voorjaar van 1945, en een paar zelfs minder succesvolle extremisten probeerden het idee onder Adenauer in de jaren 1950. Maar in alle opzichten stierf het nationaal-socialisme samen met de Führer, en zelfs het feit dat peilingen tot ver in de tijd van de Koreaanse oorlog verrassende steun toonden, kon het terugbrengen. Sommige jonge Duitsers namen het begrip loyaliteit aan het rijk zo ver dat ze ermee instemden om als nazi-partizanen op te treden, en ze organiseerden in het voorjaar van 1945 een reeks moorden op Duitse 'collaborateurs' met de bondgenoten in het Rijnland. Maar de dreiging van pro-nazi-werwolven verdwenen snel; de meesten van hen vervelen zich in holten in hutten in het Zwarte Woud of in de Oostenrijkse Alpen en zorgden binnen enkele dagen of weken voor de warmte van thuis. Het verslag van Kershaw geeft een levendige indruk van een wereld die dichterbij komt, terwijl de grenzen slinken, legers van alle kanten worden ingedrukt en enkele van de diepste vooroordelen van de nazi's opdoken: als buitenlanders onbetrouwbaar waren, was dit het moment - achtergelaten door alles- bondgenoten genoemd - toen de Duitsers hun moed konden bewijzen. Op dezelfde manier was het ook het moment voor maximale waakzaamheid in Duitsland zelf, nu vol met miljoenen vervreemde en wrokkige buitenlandse arbeiders.Als Duitsers in één samenhangende entiteit konden worden samengevoegd, was dit hun moment om het te bewijzen, en al die Duitsers zoals Robert Limpert die deze prestatie betwistten, moesten worden uitgeroeid. De nazi-logica voedde zich en de slachtoffers stapelden zich op. "Duitsland wakker!" was de titel van een van de favoriete liedjes van de nazi's geweest. Maar het voorjaar van 1945 bracht een ander en duurzamer ontwaken teweeg. No Enchanted Palace van Mark Mazower: The End of Empire and the Ideological Origins of the United Nations wordt gepubliceerd door Princeton University Press. Omdat je hier bent ... ... we hebben een kleine gunst te vragen. Meer mensen, zoals jij, lezen en ondersteunen de onafhankelijke, onderzoeksjournalistiek van de Guardian dan ooit tevoren. En in tegenstelling tot veel nieuwsorganisaties, hebben we ervoor gekozen om onze rapportage voor iedereen open te houden, ongeacht waar ze wonen of wat ze zich kunnen veroorloven om te betalen. The Guardian zal zich bezighouden met de meest kritieke problemen van onze tijd - van de escalerende klimaatramp tot wijdverbreide ongelijkheid tot de invloed van grote technologie op ons leven. In een tijd waarin feitelijke informatie een noodzaak is, geloven we dat ieder van ons, overal ter wereld, toegang verdient tot nauwkeurige rapportage met integriteit in zijn hart. Onze redactionele onafhankelijkheid betekent dat we onze eigen agenda bepalen en onze mening geven.Guardian-journalistiek is vrij van commerciële en politieke vooroordelen en wordt niet beïnvloed door miljardair-eigenaren of aandeelhouders. Dit betekent dat we een stem kunnen geven aan mensen die minder gehoord zijn, kunnen ontdekken waar anderen zich afwenden en degenen die aan de macht zijn streng uitdagen. We hopen dat u zult overwegen ons vandaag te steunen. We hebben uw steun nodig om kwaliteitsjournalistiek te blijven bieden die open en onafhankelijk is. Elke lezerbijdrage, hoe groot of klein ook, is zo waardevol. Steun The Guardian vanaf slechts € 1 - en het duurt slechts een minuut. Dank je. Steun The Guardian Geaccepteerde betaalmethoden: Visa, Mastercard, American Express en Paypal Onderwerpen     Geschiedenisboeken     Ian Kershaw     Adolf Hitler     beoordelingen