“You dropped your covered bridge in my yard as well! You can have that back, too!” He laughed. It was a pony’s whinny, heeeeee-eee! It crossed Vic’s mind again that the man might be feeble. She shut her eyes and held herself rigidly against the door. Then it came to her he hadn’t said anything for a few moments and that he might be approaching the front of the house. She turned the bolt, put the chain on. It took three tries to get the chain in place. Her hands were slippery with sweat, and she kept losing her grip on it. But no sooner had she locked the door than he spoke again, and she could tell by his voice that he was still standing out in the middle of the overgrown yard. “I think I know about this bridge. Most people would be upset to find a covered bridge sitting in their front yard, but not Mr. Charles Talent Manx the Third. Mr. Charlie Manx is a man who knows a thing or two about bridges and roads turning up where they do not belong. I myself have driven some highways that don’t belong. I have been driving for a long time. You would be surprised if you knew how long, I bet! I know about one road I can only get to in my Wraith. It isn’t on any map, but it is there when I need it. It is there when I have a passenger who is ready to go to Christmasland. Where does your bridge go? You should come out! We sure do have a lot in common! I bet we will be fast friends!” Vic decided then. Every moment she stood there listening to him was one less moment she had to save herself. She moved, pushed off from the door, raced down the foyer, batted through the batwing doors and into The Kitchen IT WAS A SMALL, DINGY SPACE WITH A YELLOW FORMICA-TOPPED TABLE in it and an ugly black phone on the wall, under a sun-faded child’s drawing. Dusty yellow polka-dot streamers dangled from the ceiling, hanging perfectly motionless in the still air, as if someone had thrown a birthday party here, years ago, and had never entirely cleaned up. To Vic’s right was a metal door, open to reveal a pantry containing a washer and dryer, a few shelves of dry goods, and a stainless-steel cabinet built into the wall. Beside the pantry door was a big Frigidaire with sloopy bathtub styling. The room was warm, the air close and stale. A TV dinner baked in the oven. She could envision the slices of turkey in one compartment, mashed potatoes in another, tinfoil covering the dessert. Two bottles of orange pop stood on the counter. There was a door to the backyard. In three steps Vic was there. The dead boy watched the rear of the house. She knew he was dead now, or worse than dead. That he was a child of the man Charlie Manx. He stood perfectly still in his rawhide coat and jeans and bare feet. His hood was pushed back to show his pale hair and the black branches of veins in his temples. His mouth was open to show his rows of needle teeth. He saw her and grinned but did not move as she cried out and turned the bolt. He had left a trail of white footprints behind him, where the grass had frozen at the touch of his feet. His face had the glassy smoothness of enamel. His eyes were faintly clouded with frost. “Come out,” he said, his breath smoking. “Come on out here and stop being so silly. We will all go to Christmasland together.” She backed away from the door. Her hip bumped the oven. She turned and began pulling open drawers, looking for a knife. The first one she opened was full of kitchen rags. The second held whisks, spatulas, dead flies. She went back to the first drawer, grabbed bunches of hand towels, opened the oven, and threw them in on top of the turkey dinner. She left the oven door parted a crack. There was a frying pan on the stove. She grabbed it by the handle. It felt good to have something to swing. “Mr. Manx! Mr. Manx, I saw her! She’s being a goof!” the boy shouted. Then he yelled, “This is fun!” Vic turned and plunged through the batwing doors and back to the front of the house. She peered through the window by the door again. Manx had walked her bicycle closer to the bridge. He stood before the opening, considering the darkness, head cocked to one side: listening to it, perhaps. Finally he seemed to decide something. He bent and gave the bicycle a strong, smooth shove out onto the bridge. Her Raleigh rolled across the threshold and into the darkness. An invisible needle slid into her left eye and back into her brain. She sobbed—couldn’t help herself—and doubled over. The needle withdrew, then slid in again. She wanted her head to explode, wanted to die. She heard a pop, like her ears depressurizing, and the house shuddered. It was as if a jet had screamed by overhead, breaking the sound barrier. The front hall began to smell of smoke. Vic lifted her head and squinted out through the window. The Shorter Way was gone. She had known it would be, the moment she heard that hard, piercing pop! The bridge had collapsed into itself, like a dying sun going nova.

"Je hebt ook je overdekte brug in mijn tuin laten vallen! Je kunt dat ook terug hebben! " Hij lachte. Het was het gehinnik van een pony, heeeeee-eee! Het kruiste opnieuw Vic's gedachten dat de man zwak zou kunnen zijn. Ze sloot haar ogen en hield zich stijf tegen de deur. Toen drong het tot haar door dat hij al een poosje niets had gezegd en dat hij misschien de voorkant van het huis zou naderen. Ze draaide de grendel om, zette de ketting op. Het kostte drie pogingen om de ketting op zijn plaats te krijgen. Haar handen waren glibberig van het zweet en ze bleef haar grip verliezen. Maar zodra ze de deur had op slot gedaan, of hij sprak weer, en ze kon aan zijn stem horen dat hij nog steeds midden in de overwoekerde tuin stond. "Ik denk dat ik weet over deze brug. De meeste mensen zouden overstuur zijn om een ​​overdekte brug in hun voortuin te vinden, maar niet de heer Charles Talent Manx de Derde. Meneer Charlie Manx is een man die het een en ander weet over bruggen en wegen die opduiken waar ze niet horen. Ikzelf heb een aantal snelwegen gereden die daar niet bij horen. Ik heb geruime tijd gereden. Je zou verrast zijn als je wist hoe lang, wed ik! Ik weet van één weg die ik alleen in mijn Wraith kan bereiken. Het staat niet op een kaart, maar het is er wanneer ik het nodig heb. Het is er wanneer ik een passagier heb die klaar is om naar Christmasland te gaan. Waar gaat je brug naartoe? Je zou eruit moeten komen! We hebben zeker veel gemeen!Ik wed dat we snelle vrienden worden! " Vic besloot toen. Elk moment dat ze daar stond te luisteren naar hem was er een minder moment dat ze zichzelf moest redden. Ze bewoog, duwde van de deur af, rende de hal af, sloeg door de vleermuisluiken en naar binnen De keuken HET WAS EEN KLEINE, RUIME RUIMTE MET EEN GELE, DOOR FORMICA AANGEBRACHTE TAFEL en een lelijke zwarte telefoon aan de muur, onder een zonoverglijdende kindertekening. Stoffige gele polka-dot-streamers hingen aan het plafond en hingen volkomen onbeweeglijk in de stille lucht, alsof iemand hier jaren geleden een verjaardagsfeestje had gegooid en nooit helemaal was opgeruimd. Aan de rechterkant van Vic stond een metalen deur, open om een ​​voorraadkast met een wasmachine en droger te onthullen, een paar planken met droge goederen en een roestvrijstalen kast die in de muur was ingebouwd. Naast de deur van de bijkeuken was een grote Frigidaire met sloepkuip styling. De kamer was warm, de lucht dichtbij en muf. Een tv-diner gebakken in de oven. Ze kon zich de plakken kalkoen voorstellen in een compartiment, aardappelpuree in een andere, aluminiumfolie die het dessert bedekte. Twee flessen oranje pop stonden op het aanrecht. Er was een deur naar de achtertuin. In drie stappen was Vic daar. De dode jongen keek naar de achterkant van het huis. Ze wist dat hij nu dood was, of erger dan dood. Dat hij een kind was van de man Charlie Manx. Hij stond volkomen stil in zijn ongelooide huidjas en spijkerbroek en blote voeten.Zijn kap werd teruggeduwd om zijn bleke haar en de zwarte adertjes in zijn slapen te laten zien. Zijn mond stond open om zijn rijen naaldtanden te laten zien. Hij zag haar en grijnsde maar bewoog niet toen ze uitriep en de grendel draaide. Hij had een spoor van witte voetafdrukken achter zich laten liggen, waar het gras was bevroren bij aanraking van zijn voeten. Zijn gezicht had de glazige gladheid van het glazuur. Zijn ogen waren licht bewolkt door vorst. "Kom uit," zei hij, zijn adem rookte. "Kom hier naar toe en stop met zo dom te zijn. We zullen allemaal samen naar Christmasland gaan. " Ze liep weg van de deur. Haar heup botste tegen de oven. Ze draaide zich om en begon openstaande laden open te trekken, op zoek naar een mes. De eerste die ze opende was vol met keukendoeken. De tweede gehouden gardes, spatels, dode vliegen. Ze liep terug naar de eerste lade, pakte bundels handdoekjes, opende de oven en gooide ze naar de bovenkant van het kalkoenendiner. Ze liet de deur van de oven open en scheurde. Er stond een koekenpan op het fornuis. Ze greep het aan het handvat. Het voelde goed om iets te kunnen slingeren. "Dhr. Manx! Meneer Manx, ik zag haar! Ze wordt een goof! "Schreeuwde de jongen. Toen riep hij: "Dit is leuk!" Vic draaide zich om en dook door de vleu- gendeuren naar de voorkant van het huis. Ze keek weer door het raam bij de deur. Manx was met haar fiets dichter bij de brug gelopen.Hij stond voor de opening, rekening houdend met de duisternis, met gebogen hoofd naar één kant: misschien naar het luisteren. Eindelijk leek hij iets te beslissen. Hij bukte en gaf de fiets een sterke, soepele duw op de brug. Haar Raleigh rolde over de drempel en de duisternis in. Een onzichtbare naald gleed in haar linkeroog en terug in haar hersenen. Ze snikte - kon zichzelf niet helpen - en dubbelde. De naald trok zich terug en schoof weer naar binnen. Ze wilde haar hoofd laten ontploffen, wilde sterven. Ze hoorde een plof, alsof haar oren drukloos werden, en het huis huiverde. Het was alsof een straalvliegtuig had geschreeuwd door overhead, het doorbreken van de geluidsbarrière. De voorhal begon naar rook te ruiken. Vic tilde haar hoofd op en tuurde door het raam naar buiten. De kortere weg was weg. Ze had geweten dat het zou gebeuren, op het moment dat ze die harde, doordringende pop hoorde! De brug was ingestort in zichzelf, als een stervende zon die nova gaat worden.